Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T2.djvu/116

—   116   —

 — Tak, tak, jedź — dodał książę. — Ala z kim jedziesz...
 — Z panami Bragelonne i de Wardes.
 — Dwoma zuchami.
 — Niekoniecznie — wtrącił kawaler — ale przyprowadź ich obydwóch napowrót.
 — Nikczemny!... — cicho rzekł do siebie Guiche — zawsze na całem musi szukać dziury.
 Następnie, ukłoniwszy się księciu, wyszedł.
 Przybywszy do przedsionka, wzniósł w górę nominację.
 Malicorne podskoczył i odebrał ją z radością.
 Gdy odebrał, hrabia zauważył, że jeszcze na coś czeka.
 — Cierpliwości!... cierpliwości!... — rzekł. — Kawaler Lotaryński był u księcia i lękałem się, aby mi nie odmówiono, gdy za wiele naraz będę żądał. Zaczekaj pan na mnie. Bywaj zdrów.
 — Żegnam pana hrabiego i tysiączne składam dzięki — mówił Malicorne.
 — A przyślij mi pan Manicampa. Ale czy to prawda, że panna de la Valliere jest kulawa?...
 Odwrócił się i ujrzał blednącego Bragelonna, który wchodził na dziedziniec.
 Biedny kochanek słyszał to.
 Rzecz się miała przeciwnie z Malicornem, on już był za daleko, aby mógł słyszeć to pytanie.
 — Dlaczego mówią tu o Ludwice?... — zapytał siebie Raul. — O!... niech ten pan de Wardes będzie ostrożny i nigdy o niej nie mówi!...
 — Dalej, panowie, w drogę — rzekł hrabia de Guiche.
 W tejże chwili, książę, ubrawszy się, wyjrzał oknem.
 Orszak powitał go okrzykami i w dziesięć minut potem, pióra, szarfy, chorągwie powiewały w chyżym galopie jeźdźców.