Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T2.djvu/118

—   118   —

 — Po mojej sukni niebieskiej, haftowanej złotem, którą straciłem, i na jej miejsce mam tylko te lichotę i to nawet z moich oszczędności musiałem ją wykupić.
 — Czy tak?...
 — Czemuż się tu dziwić? Wszak mnie zostawiłeś bez pieniędzy.
 — Aleś cały, to główna rzecz.
 — Ale co się w drodze nacierpiałem.
 — Gdzie stoisz?
 — Ja?
 — Tak, ty.
 — Ja nigdzie nie stoję.
 Hrabia de Guiche zaczął się śmiać.
 — A gdzie będziesz stał?
 — Tam, gdzie ty.
 — To ja nie wiem.
 — Jakto nie wiesz?
 — Zapewne, skądże mam wiedzieć?
 — Czyś nie najął mieszkania?
 — Ja?
 — Tak, ty, panie hrabio.
 — Jak widzę, żaden z nas nie pomyślał o tem. Havre jest wielkiem miastem, i byle dostać stajnię na dwanaście koni, kilka porządnych pokoi...
 — 0! tu są bardzo porządne mieszkania.
 — A zatem...
 — Ale nie dla nas.
 — Jakto nie dla nas? a dla kogóż?
 — Dla Anglików, do miljona djabłów!
 — Tak, to oni wszystkie domy najęli?
 — Oni.
 — Jakim sposobem?
 — Z polecenia pana Buckingham.
 — Co mówisz?... — zapytał hrabia.
 — Z rozkazu pana de Buckingham. Wyprawił on naprzód