Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T2.djvu/119

—   119   —

kurjera, który przy był przed trzema dniami i wynajął wszystkie lepsze mieszkania.
 — A! to wyborne, ale może przesadzasz?
 — Przekonasz się.
 — Ale pan de Buckingham nie mógł przecież zająć całego miasta?
 — Prawda, że go nie zajął, bo jeszcze nie przybył, ale je zajmie, gdy przybędzie.
 — Ho! ho! ho:
 — Widać, że nie znasz jeszcze Anglików.
 — Ależ, mój kochany, kiedy kto zajmie jedno mieszkanie, nie potrzebuje drugiego.
 — Tak, ale jeżeli jest więcej osób?
 — To zajmą dwa, trzy, cztery, sześć domów, ale jeżeli w mieście jest ich setki?
 — Kiedy wszystkie zajęte.
 — To być nie może.
 — A! jakże jesteś uparty! powtarzam ci, że pan de Buckingham wynajął wszystkie mieszkania, otaczające dom, w którym ma stanąć królowa Angielska, wdowa, z księżniczką, córką.
 — A! to dziwna rzecz — rzekł pan we Wardes, głaszcząc szyję swojego konia.
 — Ale tak jest, nieinaczej.
 — Czy tylko pewnym jesteś tego, panie de Manicamp?
 Zadając to pytanie, ukradkiem spojrzał na hrabiego de Guiche, jakby go zapytywał, czy można dać wiarę słowom jego przyjaciela.
 Tymczasem noc zapadała i pochodnie, paziowie, lokaje, konie, jeźdźcy, powozy zapełniały bramę i plac; światła odbijały się w przypływającem morzu i rozjaśniały brzeg, na którym stali mieszczanie i majtkowie, chciwi widoku.
 Lecz Bragelonne był jakby obcym, trzymał się na koniu za hrabią de Guiche i patrzył jak światło igra po wodzie; jednocześnie napawał się wonią powietrza morskiego.
 — Ale doprawdy — odezwał się hrabia de Guiche — cieka-