Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T2.djvu/12

—   12   —

 — Jeszcze jednę uczyń mi łaskę, mój przyjacielu.
 — Rozkaż; jestem tu panem.
 — Powiedz mi, co to za pan tam się przechadza?
 — Gdzie, tam?
 — Za tym szeregiem wojska.
 — Z lokajem?
 — Tak jest.
 — W towarzystwie tego hultaja, czarno ubranego?
 — To, to, to.
 — To pan Getard.
 — Co to za pan Getard, mój przyjacielu?
 — Jest to architekt domu. Ale on nic nie ma do fortyfikacyj, one wyłącznie do mnie należą. Zupełnie.
 — Teraz zaś powiedz mi — pytał d‘Artagnan — czy ten hultaj, co idzie z panem Getard, także należy do domu pana Fouquet?
 — To jest — odpowiedział Porthos z lekceważeniem — pan Jupenet, albo Juponet, rodzaj poety.
 — Który tu osiadł?
 — Pan Fouquet dosyć ma u siebie poetów: Scudery, Sorel, Pelisson, La Fontaine. A jeżeli mam ci prawdę powiedzieć, mój przyjacielu, ten poeta hańbę mu przynosi.
 — Na szczęście, on tutaj nie jest poetą.
 — Jakto, a czemże jest?
 — Drukarzem. Dobrze, że mi przypomniałeś, mam temu hultajowi coś powiedzieć.
 — Powiedz mu.
 Porthos skinął na Juponeta, który, ujrzawszy d‘Artagnana, nie miał się ochoty zbliżyć.
 Porthos powtórnie go przywołał.
 Wezwanie było tak rozkazujące, że mu należało ulec.
 Zbliżył się więc.
 — Cóż u licha — rzekł Porthos — ledwieś wczoraj wylądował, a już broisz.
 — Jakto, panie baronie?... — zapytał drżący Juponet.