Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T2.djvu/120

—   120   —

wym, jaka przyczyna skłoniła pana de Buckinghm do zrobienia takiego zapasu mieszkań?
 — A tak, i ja ciekawym, jaka to przyczyna?... — dodał pan de Wardes.
 — Bardzo poważna! — odparł pan de Manicamp.
 — Czy ją pan znasz?
 — Tak mi się przynajmniej zdaje.
 — To powiedz.
 — Nachyl się pan.
 — Alboż można tylko cicho o niej mówić?
 — Zaraz się pan przekonasz.
 — A więc dobrze...
 Hrabia de Guiche nachylił się.
 — Miłość — rzekł Manicamp.
 — Nic nie rozumiem.
 — Jakto?
 — Wytłomacz się pan jaśniej.
 — A więc słuchaj pan: Mówią, panie hrabio, że Jego Królewska Mość, brat króla, będzie najnieszczęśliwszym z małżonków.
 — Co? znowu książę Buckingham!
 — To nazwisko przynosi nieszczęście książętom francuskim.
 — A więc książę?...
 — Mówią, że ten młody szaleniec jest zakochany w księżniczce i wścieka się ze złości, gdy się kto do niej zbliży.
 Hrabia de Guiche zarumienił się.
 — Dziękuję ci — rzekł, ściskając rękę Manicampowi.
 Później dodał:
 — Na miłość Boską, staraj pan się, aby ta tajemnica nie doszła do uszu Francuzów, albo zabłysną miecze, które się nie zlękną stali angielskiej.
 — Zresztą — odpowiedział Manicamp — nie jest to fakt dowiedziony, może to tylko bajka.
 — O! nie — rzekł de Guiche — to prawda.
 I mimowoli zgrzytnął zębami.