Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T2.djvu/121

—   121   —

 — Prawdę mówiąc — wtrącił Manicamp — co mnie albo pana obchodzi, że książę będzie tem, czem był jego nieboszczyk ojciec? Ojciec Buckinghama był tem dla królowej, czem jego syn dla młodej księżnej.
 — Manicamp, Manicamp!
 — To nie nowość, wszyscy o tem wiedzą.
 — Ciszej — rzekł hrabia.
 — A dlaczego ciszej — odezwał się de Wardes — to bardzo zaszczytne dla narodu francuskiego. Panie de Bragelonne, czy nie jesteś tego co i ja zdania?
 — O co chodzi?... — zapytał de Bragelonne.
 — Że Anglicy oddają hołd piękności naszych księżniczek.
 — Przepraszam, nie wiem, o czem mówiono, i muszę żądać objaśnienia.
 — Dobrze, trzeba było, aby pan de Buckingham ojciec przybył do Paryża dla przekonania w Bogu spoczywającego Ludwika XIII-go, że jego żona jest najpiękniejszą z kobiet na dworze francuskim; teraz zaś potrzeba, aby pan Buckingham syn oddał hołd piękności księżniczki, którą zaślubić ma książę francuski.
 — Panie — odparł Bragelonne — nie lubię żartów w podobnych razach. My, szlachta, jesteśmy stróżami honoru naszych księżniczek, a jeżeli my z nich śmiać się będziemy, co bedą robili ich lokaje?
 — O! panie — odrzekł de Wardes — jakże to mam rozumieć?
 — Jak się panu podoba — zimno zakończył Bragelonne.
 — Bragelonne, Bragelonne — cicho szepnął hrabia de Guiche.
 — Panie de Wardes — zawołał Manicamp, widząc, że młodzieniec popędza konia ku Raulowi.
 — Panowie, panowie — wołał hrabia de Guiche nie róbcież publicznego zgorszenia na ulicy. Panie de Wardes, nie masz słuszności.
 — Ja nie mam słuszności? a to w czem, pytam pana?