Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T2.djvu/13

—   13   —

 — Twoja prasa całą noc jęczała — odrzekł Porthos — i spać mi nie dałeś;
 — Panie... — bojaźliwie odezwał się Juponet.
 — Nie masz zapewne co drukować, więc prasy naderemnie męczyć nie powinieneś.
 — Drukowałem, panie, małą poezję mojego pióra.
 — Małą poezję! a prasa jęczała, aż przykro było słuchać. Niech tego więcej nie będzie, rozumiesz!
 — Dobrze, panie.
 — Przyrzekasz?
 — Przyrzekam.
 — Na ten raz ci przebaczam. Idź sobie precz!...
 Poeta odszedł z tą samą pokorą, z jaką przyszedł.
 — Teraz — odezwał się Porthos — kiedy zmyłem głowę temu głupcowi, pójdźmy na śniadanie.
 — Dobrze — odpowiedział d‘Artaguan — pójdźmy.
 — Jednakże — rzekł Porthos — muszę ci zrobić uwagę, że mamy tylko dwie godziny wolnego czasu.
 — Zdaje się, że to dosyć; ale dlaczegóż tylko dwie godziny?
 — Ponieważ przypływ morza zaczyna się o pierwszej, a z przypływem morza wyjeżdżam do Vannes. Że zaś jutro powracam, zostań w moim domu i rządź, jak ci się podoba. Mam dobrego kucharza i wyborną pownicę.
 — Dziękuję ci — odrzekł d‘Artagnan — ja mogę coś lepszego uczynić.
 — Jakto?...
 — Mówisz, że jedziesz do Vannes?...
 — Tak... Do Aramisa.
 — Ja z Paryża umyślnie przybyłem, żeby się z nim widzieć.
 — Prawda.
 — A więc pojadę z tobą.
 — Dobrze, kiedy chcesz.
 — Zamierzyłem odwiedzić najprzód Aramisa, a potem ciebie, lecz homo proponit, Deus disponit. Zacząłem od ciebie, a skończę na Aramisie.