Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T2.djvu/134

—   134   —

jakeśmy powiedzieli, nie nakazywała uszanowania, bo odrzekł z lekceważeniem:
 — Co pan jesteś za jeden?...
 Manicamp wsparł się się na żołnierzu ogromnej postawy i odpowiedział spokojnie:
 — A pan co za jeden?...
 — Ja jestem milord, książę de Buckingham. Wynająłem wszystkie domy, otaczające ratusz, a ponieważ nająłem je, do mnie one należą, a skoro do mnie należą, mam prawo przystępu do nich i nikt nie może tamować mi przejścia.
 — A któż panu wzbrania?... — zapytał pan de Manicamp.
 — Pańskie straże.
 — Bo pan chcesz jechać konno, a dany jest rozkaz, aby tylko pieszych przepuszczać.
 — Nikt, oprócz mnie nie ma prawa wydawać rozkazów — rzekł Buckingham.
 — Jakto, panie?... — zawołał Manicamp milutkim głosem — racz wytłómaczyć mi tę zagadkę.
 — Ponieważ, jak powiadam, wszystkie te domy wynająłem.
 — Wiemy o tem: bo dla nas tylko plac został.
 — Mylisz cię pan, plac, równie jak domy, do mnie należy.
 — Przebacz pan, jesteś w błędzie. U nas mówią, że plac jest królewski, a że my jesteśmy królewskimi posłami, plac należy do nas.
 — Panie, pytałem, kto jesteś, — zawołał Buckingham, rozdrażniony zimną krwią mówiącego.
 — Nazywam się Manicamp, — odpowiedział słowiczym głosem zapytany.
 Buckingham wzruszył ramionami.
 — Jednem słowem. — rzekł, — kiedy wynajmowałem domy, otaczające ratusz, plac był pusty: te budy zaciemniają widok i proszę je uprzątnąć.
 Cichy szmer przebiegł wśród tłumu obecnych. Hrabia de Guiche przybył w tej chwili, rozdzielając tłum, który go przegradzał od Buckinghama, za nim postępował Raul, a pan de Wardes zbliżał się z drugiej strony.