Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T2.djvu/136

—   136   —

 W tej chwili, kiedy bogini niezgody zapaliła umysły i miecze zwróciła ku piersiom ludzkim, Raul łagodnie położył rękę na ramieniu księcia.
 — Jedno słowo, milordzie, — rzekł do niego.
 — Moje prawa, moje prawa!... — wołał burzliwy młodzieniec.
 — Właśnie w tym względzie chciałbym z panem pomówić — odpowiedział Raul.
 — Dobrze, ale nie lubię długiej rozprawy.
 — Jedno tylko zadam pytanie; przekonasz się pan, że nie można być zwięźlejszym.
 — Mów pan, słucham.
 — Czy to pan, czy książę Orleański ma zaślubić wnuczkę Henryka IV-go?...
 — Co pan mówisz?... — zapytał Buckingham, cofając się przerażony.
 — Odpowiedz pan, proszę — spokojnie nalegał Raul.
 — Panie, czy chcesz ze mnie żartować?... — zapytał Buckingham.
 — Odpowiedz pan, a to mi wystarczy. Według mego zdania, nie pan zaślubiasz księżniczkę angielską.
 — Zatem pan wiesz to dobrze.
 — Przepraszam... z pańskiego postępowania trudno to wywnioskować.
 — Ale co znaczy to pytanie?...
 Raul zbliżył się do księcia.
 — Pańskie uniesienia — rzekł cicho — podobne są do zazdrości, czy wiesz o tem, milordzie?... Zazdrość zaś nie daje się pojąć, gdy kobieta, która jest jej przedmiotem, nie jest ani żoną, ani kochanką; tu zaś tem bardziej, gdy ta kobieta jest księżniczką.
 — Panie zawołał Buckingham — czy chcesz znieważać księżniczkę Henriettę?...
 — Chyba pan ją znieważasz, milordzie — zimno odpowiedział Bragelonne — przed chwilą na statku admiralskim doprowadziłeś królowę do ostateczności i nadużyłeś cierpliwości admi-