Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T2.djvu/146

—   146   —

wobec mnie tego tonu. Nienawidzę pana d’Artagnan, bo popełnił podłość względem mojego ojca.
 — Kłamiesz — odpowiedział zimno Raul.
 — Jak widzę, pan mnie wyzywasz!... — zawołał de Wardes.
 — A dlaczego mówisz kłamstwa?
 — Wyzywasz mnie, a nie bierzesz miecza do ręki.
 — Panie, dałem sobie słowo, że dopiero wtedy zabiję cię, kiedy oddamy księżniczkę jej małżonkowi.
 — Mnie zabijesz? o! mój panie, twój pęk rózg nie tak łatwo zabija.
 — Nie — odparł zimno Raul — lecz zabija miecz pana d‘Artagnana; a ja nietylko mam ten miecz, mój panie, ale on mnie nauczył nim robić. Tym mieczem, w właściwym czasie, pomszczę się mojej zniewagi.
 — Panie!... — zawołał de Wardes — jeżeli mi natychmiast nie dasz zadosyć uczynienia, każdy rodzaj zemsty będzie dla mnie dobry.
 — Ho! ho! paniczu — odezwał się nagle przybywający Buckingham — groźba zemsty hańbi szlachcica.
 — Co pan mówisz?... — odezwał się de Wardes.
 — Mówię, że pan wymawiasz wyrazy, które źle brzmią w uszach angielskich.
 — Dobrze więc, panie, jeżeli prawda, co mówisz — rzekł de Wardes rozjuszony — znajduję w tobie człowieka, który mi się nie wyślizgnie. Tłómacz sobie moje wyrazy, jak ci się podoba.
 — Tłómaczę je, jak należy — odpowiedział Buckingham z dumą sobie właściwą, która nawet w rozmowie czyniła go mniej miłym. — Pan de Bragelonne jest moim przyjacielem i mnie odpowiesz za jego zniewagę.
 Pan de Wardes spojrzał na Bragelonna, który, wierny swojej roli, stał zimny i spokojny.
 — Widać, że nie ubliżam panu de Bragelonne, skoro, mając miecz przy boku, nie czuje się obrażonym.
 — Ale pan komuś ubliżasz.