Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T2.djvu/155

—   155   —

sądnie trwonił majątek wtedy, gdy Buckingham tylko wyrzucał pieniądze.
 Wieść o tej rozrzutności tak dalece zainteresowała Paryż, że cuda opowiadano o pałacu księcia Buckinghama i pałacu de Grammont.
 Tymczasem księżna spoczywała, a Raul pisał do panny de la Valliere.
 Już cztery listy wyszły z pod jego pióra, a na żaden nie otrzymał odpowiedzi, gdy oto tego samego dnia, w którym miał się odbyć obrzęd zaślubin księcia w kaplicy pałacu królewskiego, ubierającemu się Raulowi zapowiedziano pana Malicorna.
 — Ten pan przybywa z Blois, — zauważył lokaj.
 — Niech wejdzie — z żywością zawołał Raul.
 Malicorne wszedł z pysznym mieczem u boku, kłaniając się grzecznie.
 — Panie de Bragelonne — rzekł — przynoszę panu najpiękniejsze ukłony od pewnej damy.
 Raul zapłonił się.
 — Od damy z Blois?...
 — Tak panie, od panny de Montalais.
 — Dziękuje, bardzo dziękuje, teraz pana przypominam sobie i czegóż żąda ode mnie panna de Montalais?...
 Malicorne dobył z kieszeni aż cztery listy, które oddał Raulowi.
 — Moje listy!... — rzekł blednąc, — moje listy, nawet nie odpieczętowane.
 — O!... te listy nie zastały w Blois osób, do których były adresowane i dlatego zostają zwrócone panu.
 — Więc panna da la Valiere wyjechała z Blois?... zawołał Raul.
 — Osiem dni temu.
 — A gdzież się znajduje teraz?...
 — Powinna być w Paryżu.
 — Lecz jakże się dowiedziano, że to listy ode mnie?...
 — Panna de Montalais poznała pańskie pismo i pieczątki.
 Raul uśmiechnął się.