Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T2.djvu/160

—   160   —

szana i jakby olśniona i coraz bardziej w tył się cofała, pomimo znaków, dawanych jej przez Montalais.
 Wszystko to było dla Raula nieodgadnionem, a biedny wicehrabia wiele potrzebował wiedzieć, aby się mógł uspokoić.
 Udał się więc do panny de la Valliere i powitał ją z uszanowaniem.
 Ludwika zmieszała się i nie mogła mówić; Montalais przybyła jej w pomoc.
 — A co — rzekła — i my w Paryżu, panie wicehrabio.
 — Widzę i cieszę się z tego — odpowiedział Raul z uśmiechem — lecz właśnie obecność pań wprawia mnie w podziw i pragnąłbym usłyszeć, jakim to sposobem się stało.
 Malicorne zbliżył się ze swoim miłym uśmiechem.
 — Oddal się, panie Malicorne — rzekła Montalais — a! jaki żeś pan nieznośny.
 Malicorne przygryzł usta i cofnął się o dwa kroki, nic nie odpowiedziawszy.
 Tylko uśmiech jego zmienił wyraz i ze szczerego stał się szyderczym.
 — Pan chcesz objaśnienia, wicehrabio?... — zapytałał Montalais.
 — Zdaje mi się, że słuszne moje żądanie; panna de la Valliere jest damą honorową...
 — Dlaczegóż nie ma nią być, kiedy ja nią jestem?... — odrzekła Montalais.
 — Żegnam panie — mówił Raul, widząc, że nie chciano mu wprost odpowiedzieć.
 — Jesteś pan niezadowolony, wicehrabio.
 — Ja?
 — Niech powie Ludwika.
 — Może pan de Bragelonne myśli, że godność jest dla mnie za wielka — wyjąkała Ludwika.
 — Bynajmniej — odparł żywo Raul, — wiesz pani dobrze, że innego jestem przekonania, i że nawet tytułu królowej nie uważałbym dla ciebie za zbyt wielki. To tylko mnie zadziwia, że cię dzisiaj i niespodziewanie spotykam tutaj.