Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T2.djvu/165

—   165   —

 Bragelonne wyjąkał jakiś niezrozumiały wyraz.
 — Zapewne — mówił Athos spokojnie — namiętność twoja musi być silna, skoro, pomimo mojej niechęci, trwasz w swojem uczuciu.
 Raul drżącą ręką dotknął czoła i otarł pot, po niem spływający.
 Athos spojrzał na niego i litość odezwała się w jego sercu.
 Powstał.
 — Dobrze — rzekł — to są moje osobiste uczucia, które nie mają związku z twojemi; odwołujesz się do mnie i nie mogę odwrócić się od ciebie: powiedz, czego żądasz?...
 — Najprzód, twojej, panie, powolności — rzekł Raul, biorąc go za rękę.
 — Mylisz się pod względem moich uczuć, Raulu, w mojem sercu więcej, niż powolność, dla ciebie się odzywa.
 Raul pocałował rękę Athosa z uczuciem namiętnego kochanka.
 — Dobrze, dobrze — rzekł Athos, — jestem gotów, cóż trzeba uczynić dla ciebie?...
 — Nic, nic, panie; tylko byłoby dobrze, abyś raczył napisać do króla i żądał dla mnie pozwolenia na zaślubienie dla panny de la Valliere.
 — Słusznie mówisz, Raulu. W rzeczy samej, po mnie, albo raczej przede mną, masz pana, którym jest twój monarcha, dobrze więc, że żadnego z nas nie pomijasz.
 — O!... panie.
 — Natychmiast zadośćuczynię twemu żądaniu.
 Hrabia zbliżył się do okna i zlekka się wychylił.
 — Grimaud!... — zawołał.
 Wierny sługa ukazał się z głębi kępy jaśminowej, którą porządkował.
 — Konie — rzekł hrabia.
 — Panie, co znaczy ten rozkaz?... — zapytał Raul.
 — Za dwie godziny wyjeżdżamy.
 — Dokąd?...
 — Do Paryża.