Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T2.djvu/167

—   167   —

 — A!... przebacz mi, przebacz, — mówił młodzieniec, stygnąc w zapale.
 — Coś na to odpowiedział?... — zapytał hrabia, tupiąc nogą w podłogę.
 — Dobyłem, panie, miecza; a że ten, który mnie obraził, był przy broni, zmierzyłem się z nim i, wytrąciwszy miecz z ręki, przerzuciłem za barierę.
 — A dlaczego go nie zabiłeś?...
 — Król zabrania pojedynków, a prócz tego byłem w tej chwili jego posłem.
 — Dobrze — odrzekł Athos — ale dla tego właśnie powinienem udać się do króla.
 — Czegóż, panie, chcesz żądać?...
 — Pozwolenia na pojedynek z tym, który nas obraził.
 — Panie, przebacz mi, jeśli nie postąpiłem, jak powinienem.
 — A któż cię o to obwinia?...
 — Ale na cóż masz prosić?...
 — Będę prosił króla, aby zezwolił na twoje małżeństwo.
 — Panie...
 — Ale pod jednym warunkiem.
 — Alboż ze mną potrzeba warunków?... rozkaż, a będę ci posłusznym.
 — Pod warunkiem — mówił dalej Athos, — że wymienisz nazwisko tego, który mówił o twojej matce.
 — Panie, po ci po nazwisku?... Mnie dotknęła zniewaga i skoro zyskam pozwolenie, ja sam ją pomszczę.
 — Żądam, byś mi powiedział to nazwisko.
 — Nie pozwolę, abyś się narażał.
 — Czy bierzesz mnie za don Diega?... Wymień je.
 — Żądasz pan tego koniecznie?...
 — Chcę wiedzieć je.
 — Wicehrabia de Wardes.
 — A!... — rzekł spokojnie Athos — dobrze, znam go... Lecz konie gotowe. Zamiast za dwie godziny, możemy jechać natychmiast... Na konia!... paniczu!...