Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T2.djvu/17

—   17   —

 — Piękna przejażdżka.
 — Moglibyśmy, mój drogi, popłynąć kanałem, ale niech djabli wezmą łodzie i konie pocztowe. Pierwsze idą jak żółwie, drugie jak ślimaki. Mojem zdaniem, kiedy można mieć tęgiego bieguna, lepsze to, niż każdy inny sposób podróżowania.
 — Osobliwie dla ciebie, mój drogi, bo prześlicznie wyglądasz na koniu.
 — Jestem za ciężki, w ostatnich czasach utyłem.
 — Ile też ważysz?...
 — Trzysta funtów — odpowiedział Porthos z dumą.
 — Brawo!...
 — I dlatego muszę szukać koni z szerokim krzyżem i mocnemi nogami, bo inne zajeżdżałbym we dwie godziny.
 — Potrzebujesz olbrzymich koni, wszak prawda?...
 — Tak, mój przyjacielu, — odpowiedział inżynier z nadętą powagą.
 — W rzeczy samej. odezwał się d‘Artagnan — twój koń poci się.
 — Bo też djablo gorąco. Ha!... ha!... czy widzisz Vannes?...
 — Doskonale, to piękne miasto, jak sądzę.
 — Śliczne, przynajmniej, zdaniem Aramisa, ale dla mnie zanadto czarne. Podobno artyści lubią czarne mury, ja ich nienawidzę.
 — Dlaczego?...
 — Bo kazałem wybielić, mój zamek w Pierrefonds, który wyglądał szaro ze starości.
 — Zapewne, biały kolor jest weselszy.
 — Tak, ale nie tak poważny, jak mówi Aramis; szczęście, że sprzedają sadze. Każę znowu przemalować Pierrefonds na czarno. Bo uważasz, jeżeli szary kolor jest pięknym, czarny powinien być wspaniały.
 — Ba!... — odpowiedział d‘Artagnan, — to rzecz bardzo prosta.
 — Czy nigdy nie byłeś w Vannes?...
 — Nigdy.