Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T2.djvu/170

—   170   —

 Lecz nagle zamilkł, a wszystko to, co miał na sercu, zebrało się w westchnieniu.
 — Bo widzi mama... bo pewna kobieta...
 — Czy chcesz mówić o swojej żonie?... — zapytała królowa z wyrazem żywej ciekawości.
 — Tak, tak...
 — O twojej żonie chcesz ze mną pomówić; dobrze, dobrze, mój synu. Jestem twoją matką, a żona twoja zawsze dla mnie obca, skoro jednak weszła w dom nasz, obchodzi mnie, i cokolwiek o niej powiesz...
 — Moja matko — rzekł Filip — powiedz mi szczerze, czyś czego nie dostrzegła?
 — Czegoś, Filipie!... to wyraz zatrważający. Czego, i cóż to ma znaczyć?
 — Księżna jest ładna.
 — Tak, więc cóż z tego?
 — Ale nie jest to jednak piękność.
 — Nie, ale z czasem może się stać pięknością, przekonaj się, jakie zmiany kilka lat na niej sprawiły. Zaręczam ci, ona się rozwinie; bo teraz ma zaledwie lat szesnaście. I ja w piętnastym roku byłam bardzo szczupła; bądź co bądź księżna jest ładna.
 — Dlatego może się odznaczać.
 — O! kobieta zwyczajna z jej wdziękami będzie znana, a cóż dopiero księżna.
 — Ale ona była dobrze wychowaną?
 — Królowa Henrjeta, jej matka, jest kobietą nieco zimną i zalotną, ale trudno jej zaprzeczyć najpiękniejszych uczuć. Wychowanie moralne księżniczki co do talentów mogło być zaniedbane, ale co do zasad wyborne; tak przynajmniej sądzę, znając ją z czasu pobytu we Francji; odkąd jednak powróciła do Anglji, nie mogę nic o niej powiedzieć.
 — Co pani przez to pojmujesz?
 — A! mój Boże; przecież nic innego tylko to, że niektórym osobom pomyślność zawraca głowy.