Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T2.djvu/176

—   176   —

 — Mówiono mi, milordzie, — rzekła, — że masz piękne dobra, wspaniały i starożytny zamek?...
 — Po moim ojcu, — odpowiedział Buckingham, spuszczając oczy.
 — Są to drogie pamiątki, — rzekła królowa, — pamiątki z któremi się żegnamy niechętnie.
 — W rzeczy samej — odpowiedział książę, pomimowoli ulegając smętności wspomnień — ludzie serca lubią marzyć o przeszłości z taką przyjemnością, jak o szczęściu przyszłem.
 — Prawda!... — rzekła królowa stłumionym głosem. — A zatem — dodała po chwili — i ty, milordzie, jako człowiek serca, pewno wkrótce opuścisz Francję... aby się pieścić świętem; pamiątkami.
 Buckingham wzniósł głowę.
 — Nie sądzę, — odpowiedział.
 — Jakto?..
 — Myślę, że opuszczę Anglję, aby zamieszkać we Francji.
 Anna Austrjacka udała zdziwienie.
 — Jakto?... — rzekła — nie uzyskałeś względów nowego króla?
 — Przeciwnie, Najjaśniejsza Pani, Jego Królewska Mość zaszczyca mnie swoją nieograniczoną dobrocią.
 Anna Austrjacka zbliżyła się do młodzieńca i, kładąc piękną rękę na jego ramieniu, rzekła:
 — Panie, wierzaj mi, niema nic przyjemniejszego nad kraj rodzinny. Jakże ja w mojem życiu tęskniłam za Hiszpanją!... Długo żyłam, milordzie, i dosyć, jak na kobietę, a wyznam ci szczerze, niema chwili, abym nie wzdychała do Hiszpanii.
 — Chwili!... — powtórzył młody książę — nawet wtedy, gdy byłaś królową wdzięków, jak dzisiaj nią jesteś jeszcze?
 — Tylko bez pochlebstw, jestem kobietą, która mogłaby być twoją matką.
 Te ostatnie wyrazy wymówiła z taką łagodnością, że do żywego przeniknęły księcia de Buckingham.
 — Tak, mogłabym być twoją matką — powtórzyła po chwili — i dlatego chcę ci udzielić dobrej rady.