Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T2.djvu/179

—   179   —

 — Książę, czy znałeś swoją matkę?... — zapytała królowa z pierwszym, uśmiechem.
 — Bardzo mało; ale przypominam sobie, że mnie całowała, kiedy płakałem.
 — Villiersie — rzekła królowa, obejmując szyję młodzieńca; — jestem matką dla ciebie i nie pozwolę, aby ci łzy wyciskano.
 — Dzięki ci, dzięki, pani, — odpowiedział młodzieniec, a wzruszenie głos mu tłumiło; — czuję, że w mojem sercu jest miejsce dla szlachetniejszego uczucia, niż miłość.
 Królowa matka spojrzała na niego i ścisnęła mu rękę.
 — Idź — rzekła.
 — Kiedyż mam się oddalić?... — rozkaż.
 — Kiedy ci będzie najdogodniej, milordzie, — odrzekła królowa — jedź, lecz oznacz dzień. Jedź jutro, pojutrze, kiedy ci się spodoba, byleś dzisiaj ten dzień oznaczył.
 — Czy to pozostaje do mojej woli?... — zapytał.
 — Tak do twojej.
 — A więc... zaraz, i nigdy nie wracam do Francji!
 Anna Austrjacka zastanowiła się przez chwilę i odrzekła:
 — Przyjemnie mi będzie, gdy przyjedziesz, kiedy zasnę na wieki w Saint-Denis, obok mojego królewskiego małżonka.
 — Który Waszej Królewskiej Mości tyle zadał cierpienia — odrzekł Buckingham.
 — Który był królem francuskim — odpowiedziała królowa.
 — Najjaśniejsza Pani, jesteś pełna dobroci, zasługujesz na łaskę niebios i pewnie długie ci jest przeznaczone życie.
 — Więc przybądź po wielu latach — odrzekła królowa z przymuszonym uśmiechem.
 — Nie przybędę — odrzekł Buckingham — choć jestem młody.
 — A to dlaczego?...
 — Śmierć lat nie liczy; można umierać młodym, a żyć starcem.
 — Książę, co za smutne myśli!... rozwesel je, powróć za dwa lata!... Czytam w pięknej twojej twarzy, że te smutne myśli ulecą z czasem.