Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T2.djvu/182

—   182   —

 Przyjęty został przez monarchę z życzliwą uprzejmością, jaką Ludwik XIV-ty z taktem, wyższym nad swój wiek, umiał zachować dla ludzi, których nie można ująć zwyczajnymi względami.
 — Hrabio, pozwól mieć mi nadzieje, że przybywasz, ażeby żądać czegoś.
 — Nie taję się przed Waszą Królewską Mością, że przybywam prosić o łaskę.
 — Dobrze — rzekł król z wesołą miną.
 — Ale nie dla siebie, Najjaśniejszy Panie.
 — To źle; przyjemnie mi jednak będzie uczynić to dla protegowanej osoby, czego dla ciebie nie pozwalasz mi uczynić.
 — Cieszą mnie względy Waszej Królewskiej Mości... Chcę prosić o łaskę Waszej Królewskiej Mości dla wicehrabiego de Bragelonne.
 — O! to jakbyś prosił dla siebie.
 — Tak, Najjaśniejszy Panie... Ale czego mam żądać dla niego, dla siebie otrzymać już nie mogę. Wicehrabia chce się żenić.
 — Tak młodo?... lecz mniejsza o to... Jest to pełen zalet młodzieniec i pragnę wybrać mu żonę.
 — Już ja znalazł, Najjaśniejszy Panie, a tylko o zezwolenie Waszej Królewskiej Mości przychodzi prosić.
 — Idzie zatem o podpisanie kontraktu małżeńskiego?
 Athos skłonił się.
 — Czy jego narzeczona jest bogata i stosownego urodzenia?
 Athos nie wiedział co ma odpowiedzieć...
 — Panna — odpowiedział nakoniec — ale co do majątku, wcale nie bogata.
 — Na to możemy znaleźć lekarstwo
 Wasza Królewska Mość przejmujesz mnie wdzięcznością, jednak pozwól mi uczynić jedną uwagę.
 — Dobrze, hrabio.
 — Wasza Królewska Mość oświadczasz chęć wyposażenia tej młodej dziewicy.
 — Tak.