Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T2.djvu/183

—   183   —

 — Alboż ja po to przyszedłem, Najjaśniejszy Panie? to mnie martwi.
 — Hrabio, zostaw na boku delikatność, jak się nazywa na rzeczona?
 — Panna de la Valiere de la Baume Leblanc — odpowiedział Athos z obojętnością.
 — A!... — rzekł król, szukając w pamięci — nazwisko mi znane, margrabia de la Valiere...
 — Tak. Najjaśniejszy Panie, to jego córka.
 — Czy żyje on jeszcze?
 — Umarł. Najjaśniejszy Panie.
 — A wdowa, jak mi się zdaje wyszła za pana de Saint-Remy, marszałka księżnej wdowy?
 — Wasza Królewska Mość doskonale wiesz o wszystkiem.
 — I jej córka została panna honorową młodej księżnej?
 — Wasza Królewska Mość lepiej ode mnie znasz tę historię.
 Król zamilkł i spoglądał na smutną twarz Athosa.
 — Hrabio — rzekł — zdaje mi się, że ta panna nie jest bardzo ładna.
 — Nie wiem — odpowiedział Athos.
 — Ja widziałem ją i nie uczyniła na mnie wrażenia.
 — Wydaje się łagodną i skromną; ale nie jest piękną, Najjaśnejszy Panie.
 — Jednak ma piękne, jasne włosy.
 — Sądzą, że tak.
 — Piękne niebieskie oczy?
 — Rzeczywiście.
 — Zatem co do wdzięków, nic nadzwyczajnego. Przejdźmy do majątku.
 — Piętnaście, do dwudziestu tysięcy liwrów posagu. Najjaśniejszy Panie; ale kochankowie są bezinteresowni, a i ja sam niewiele cenię peniądze.
 — Zapewne, kiedy ich nadto; ale gdy są potrzebne... Z piętnastoma tysiącami liwrów nie można żyć na dworze... Doda-