Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T2.djvu/185

—   185   —

 — Najjaśniejszy Panie — odpowiedział hrabia de la Fere — silną mam wolę dla złych, ale nie sprzeciwiam się ludziom serca. Raul cierpi i jego umysł, swobodny zazwyczaj, staje się ciężkim i ponurym. Nie chcę Waszej Królewskiej Mości pozbawiać usług, jakie jest zdolny wyświadczyć.
 — Rozumiem cię — odrzekł król — pojmuję twoje serce.
 — A zatem — odrzekł hrabia — nie potrzebuję mówić Waszej Królewskiej Mości, że moim celem jest uzupełnić szczęście tych dzieci, albo raczej tego dziecka.
 — I ja również pragnę szczęścia Bragelonna.
 — Proszę zatem Waszą Królewską Mość o podpis. Raul będzie miał szczęście przedstawić się Waszej Królewskiej Mości i zyskać Jego zezwolenie.
 — Mylisz się hrabio — rzekł król ze stanowczością — powiedziałem ci, że pragnę szczęścia Bragelonna i dlatego sprzeciwiam się temu małżeństwu.
 — Lecz Wasza Królewska Mość przyrzekłeś!... — zawołał Athos.
 — Bynajmniej; nie mogłem przyrzekać tego, co się sprzeciwia moim widokom.
 — Wiem, jak Wasza Królewska Mość jesteś dla mnie łaskawym; ale ośmielam się przedstawić, że ja podjąłem się tego posłannictwa.
 — Poseł, hrabio, nie zawsze otrzymuje to, czego żąda.
 — A! Najjaśniejszy Panie, jakiż cios dla Bragelonna!
 — Ja sam pomówię z wicehrabią.
 — Ale, Najjaśniejszy Panie, miłość jest niezłomną.
 — Zaręczam ci, hrabio, że i miłość daje się przemóc.
 — Na to potrzeba mieć dusze królewską, Najjaśniejszy Panie.
 — Nie troszcz się o to. Mam widoki co do Bragelonna; nie mówię, żeby się nie żenił tak młodo, lecz ne chcę, aby sę żenił, zanim sobie zapewni los, a on godzien jest pomyślności. Jednem słowem, hrabio, chcę, aby zaczekał.
 — Najjaśniejszy Panie, raz jeszcze...