Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T2.djvu/187

—   187   —

 — Zatem innemi schodami.
 I inną udali się drogą. Przybywszy do wielkiej galerji, Raul spostrzegł lokaja w liberji hrabiego de Guiche, który biegł naprzeciw niemu.
 — Co takiego?... — zapytał Raul.
 — Pan hrabia pisze do pana, a ja z listem szukam pana przeszło godzinę.
 Raul zbliżył się do Athosa, aby rozpieczętować list.
 — Pozwól, panie — rzekł.
 — Proszę cię.
 „Kochany Raulu — pisał hrabia de Guiche — mam z tobą pomówić we własnym interesie, a że wiem, iż powróciłeś, proszę cię, przybywaj jaknajśpieszniej“.
 Zaledwie skończył czytać, kiedy na zakręcie galerji, lokaj w liberji Buckinghama, poznając Raula, zbliżył się do niego.
 — Od księcia milorda — rzekł.
 — O!... — zawołał Athos — widzę, że jesteś zajęty, jak wódz na polu bitwy; bywaj zdrów, sam znajdą d‘Artagnana.
 — Wybacz, panie — rzekł Raul.
 — Wybaczam i bądź zdrów, Raulu. Znajdziesz mnie do jutra rana w mieszkaniu, ale o świcie wracam do Blois.
 — Złożę mój szacunek.
 Athos oddalił się.
 Raul rozpieczętował list Buckinghama.
 „Panie de Bragelonne — pisał książę — ze wszystkich Francuzów, jakich znam, najwięcej mi się podobasz i potrzebuję twojej przyjaźni. Mam tu posłannictwo, pisane w dobrej francuszczyźnie, jestem Anglikiem i lękam się, abym go źle nie zrozumiał. Podpis jest szlachetny, wiem to dobrze. Bądź łaskaw przybyć do mnie.
  Przyjaciel,
 Villiers, książę de Buckingham“.
 — Przybędę do twego pana — rzekł Raul, odprawiając lokaja hrabiego de Guiche.
 — Za godziną będą u pana de Buckingham, — dodał, dając znak posłańcowi księcia.