Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T2.djvu/189

—   189   —

 — Szalony!... nie możesz uczynić kroku, abyś nie spowodował upadku, a następnie śmierci.
 — Zaklinam cię, nie przerywaj mi, Raulu; nie przekonasz mnie, bo powiadam ci naprzód, nie chcę być przekonanym. Daleko zaszedłem i cofać się nie mogę; tyle cierpiałem, że śmierć wydaje mi się dobrodziejstwem, Raulu, ja nietylko jestem szalenie zakochany, ale nadto do wściekłości zazdrosny.
 Raul uderzył ręką w rękę z uczuciem, podobnem do gniewu.
 — Mówmy wyraźnie, przyjacielu! — rzekł, — jesteś zazdrosny o męża?
 — O!... nie, nie zazdroszczę szczęścia mężowi, ale kochankowi.
 — Kochankowi!...
 — Alboś tego nie dostrzegł, ty, co jesteś tak przenikliwym?...
 — To jesteś zazdrosnym o pana de Buckingham.
 — Śmiertelnie.
 — Co u licha!...
 — Lecz tym razem krótko skończymy rachunki, już uczyniłem krok stanowczy... wyzwałem go.
 — Wyzwałeś go?...
 — Czy wiesz o tem?...
 — Wiem, ponieważ mi o tem doniósł. Czytaj.
 I podał hrabiemu de Guiche list, który odebrał jednocześnie z jego listem.
 Guiche czytał z chciwością.
 — Grzeczny człowiek — rzekł.
 — Zapewne; książę jest grzeczny, a ja nie potrzebuję cię pytać, czyś grzecznie pisał do niego.
 — Pokażę ci mój list, kiedy się udasz do niego ode mnie.
 — Ależ to niepodobna, abym ja poszedł.
 — Dlaczego?...
 — Książę mojej rady zasięga, równie jak i ty.
 — Ja sądzę, że mnie dasz pierwszeństwo. Słuchaj, oto co masz powiedzieć Jego książęcej mości: kiedykolwiek, dziś, jutro, chcę się z nim spotkać w Vincennes.
 — Rozważ, co czynisz.