Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T2.djvu/192

—   192   —

 — Fouquet, do djabła!
 — Czy masz co przeciw niemu?
 — Ale on zapewne ma wiele przeciw mnie; zresztą, przyjdzie czas, że...
 — Otóż patrzy na pana... teraz, albo...
 — Nie mylisz się, właśnie czyni mi ten zaszczyt.
 — Kiedy tak, to chwila stosowna.
 — Czy tak sądzisz?
 — Idź pan, proszę cię.
 Guiche nie spuszczał oka z Raula; Raul dał mu znak, że przygotowuje sprawę.
 D‘Artagnan postąpił wprost ku wzmiankowanej grupie i grzecznie powitał pana Fouquet i innych.
 — Witam cię, panie d‘Artagnanie, mówiliśmy o Belle-Isle — rzekł Fouquet z ową znajomością świata i umiejętnością spojrzenia, których przez całe życie można się uczyć, a nigdy nie umieć.
 — O Belle-Isle!... a!... — rzekł d‘Artagnan. — To pańska posiadłość, panie Fouquet?
 — Pan Fouquet mówił mi właśnie, że ją darował królowi. Sługa, panie d‘Artagnan.
 — Czy znasz, kawalerze, Belle-Isle?... — zapytał Fouquet muszkietera.
 — Byłem tam raz — odpowiedział d‘Artagnan, jak człowiek grzeczny i dowcipny.
 — I długo bawiłeś?
 — Zaledwie jeden dzień.
 — I widziałeś...
 — Wszystko co przez jeden dzień widzieć było można.
 — Jak dla pańskiego oka, to nawet jeden dzień za wiele.
 D‘Artagnan skłonił się.
 Tymczasem Raul dał znak Buckinghamowi.
 — Panie ministrze — rzekł Buckingham — zostawiam panu kapitana, który lepiej, aniżeli ja, zna się na wałach, fosach i bastjonach, a udaję się do przyjaciela, który mnie przyzywa.