Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T2.djvu/193

—   193   —

 Z temi słowy opuścił dotychczasowe towarzystwo i postąpił ku Raulowi; lecz idąc zatrzymał się przy stole, przy którym grała królowa matka, młoda królowa i król.
 — Raulu — rzekł Guiche — działaj spiesznie.
 Buckingham, powiedziawszy jakaś grzeczność księżnej, udał się ku Raulowi.
 Raul zbliżał się także do niego. Tylko hrabia de Guiche pozostał na swojem miejscu i patrzył na nich. Manewr ten tak urządzono, że dwaj młodzieńcy spotkali się pomiędzy grupą grającą, a galerją, gdzie przechadzało się kilka poważnych osób.
 I kiedy dwie linje miały się zetknąć, trzecia je przecięła.
 Książę orleański zbliżył się do Buckinghama.
 Książę miał najprzyjemniejszy uśmiech na wymalowanych ustach.
 — A! Boże — rzekł z przesadną godnością — cóż mi to powiadają, książę?
 Buckingham odwrócił się, nie widział księcia, ale usłyszał jego głos.
 Zadrżał mimowoli, lekka bladość powlekła jego twarz.
 — Książę!... — rzekł — cóż powiedziano Waszej książęcej mości, że się tak zadziwia?
 — Pewną rzecz — odpowiedział książę — która mnie doprowadza do rozpaczy, bo cały dwór żałobą okryje.
 — A! Jakże Wasza Królewska Wysokość jesteś dobry — rzekł Buckingham — bo widzę, że mówisz o moim wyjeździe.
 — Tak.
 — Przeżywszy pięć, czy sześć dni w Paryżu, ja tylko po nim mogę nosić żałobę.
 Guiche ze swojego miejsca usłyszał rozmowę i zadrżał mimowoli.
 — Odjeżdża — rzekł — co on mówi?
 Filip mówił dalej ze swoją uprzejmą minką.
 — Chyba, że cię król Wielkiej Brytanji wzywa; wiadomo,