Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T2.djvu/195

—   195   —

 — Nie, nie, Raulu, to daremne — rzekł Guiche, podając obie ręce księciu i pociągając go za kolumnę.
 — Książę, przebacz mi — rzekł — co do ciebie pisałem. Byłem wtedy szalony!... Bąd łaskaw zwrócić mi list.
 — Prawda — odparł młody książę z melancholijnym uśmiechem. — Teraz zapewne nie masz pan nic do mnie.
 — O! książę, przebacz mi!... wieczna przyjaźń!
 — Boć i dlaczego, hrabio, miałbyś mnie nienawidzieć, od chwili kiedy ją opuszczam, kiedy jej więcej nie ujrzę?
 Raul słyszał te wyrazy i, pojmując, że jego obecność była już zbyteczna, oddalił się o kilka kroków.
 To poruszenie zbliżyło go do pana de Wardes.
 De Wardes mówił o wyjeździe Buckinghama. Rozmawiał z księciem lotaryńskim.
 — Mądry odwrót — mówił de Wardes.
 — Dlaczego?
 — Bo oszczędza księciu pchnięcia szpadą.
 I obaj śmiać się zaczęli.
 Raul zwrócił się ze zmarszczoną brwią.
 Kawaler lotaryński wykręcił się na piętach, a de Wardes pozostał na miejscu i czekał.
 — Panie — rzekł Raul do pana Wardes — czy nigdy nie odzwyczaisz się źle mówić o nieobecnych? Wczoraj ubliżyłeś panu d‘Artagnan, dzisiaj księciu de Buckingham.
 — Panie — rzekł de Wardes — wiesz, że niekiedy mówię źle i o obecnych.
 De Wardes dotknął Raula; ramiona ich stykały się, twarze zbliżały się, jakby chciały nawzajem udzielić sobie żaru swojego gniewu i nienawiści. Widoczne było, że obaj stracili cierpliwość. Nagle usłyszeli za sobą głos, pełen wdzięku i grzeczności, który mówił:
 — Sądzę, że mnie wymieniono.
 Był to d‘Artagnan, który z serdecznym uśmiechem położył dłoń na ramieniu pana de Wardes.
 Raul cofnął się o krok, aby zrobić miejsce muszkieterowi.