Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T2.djvu/196

—   196   —

 De Wardes zadrżał, zbladł i z miejsca ruszyć się nie mógł.
 D‘Artagnan, wciąż uśmiechający się, zajął miejsce Raula.
 — Dzięki ci, Raulu — rzekł — chcę pomówić z panem de Wardes. Nie oddalaj się, wszyscy mogą słyszeć naszą rozmowę.
 Uśmiech znikł z jego twarzy, wzrok stał się zimnym i przenikliwym, jak ostrze miecza.
 — Jestem na rozkazy pańskie — rzekł de Wardes.
 — Panie — zaczął znowu d‘Artagnan — oddawna szukałem sposobności mówienia z tobą i dopiero dzisiaj ją znajduję. Co do miejsca, zgadzam się, że źle wybrane; lecz, jeżeli chcesz pofatygować się do mnie...
 — Najchętniej — odpowiedział de Wardes.
 — Czy pan sam tu jesteś?... — zapytał d‘Artagnan.
 — Nie, jest tu Manicamp i Guiche, obaj moi przyjaciele.
 — Dobrze — odrzekł d‘Artagnan — ale dwóch mało, może pan więcej znajdziesz ze swoich.
 — Zapewne — odpowiedział młodzieniec, nie wiedząc, do czego to zmierza. — Tylu, ilu pan zechcesz.
 — Przyjaciół?
 — Tak, panie.
 — Życzliwych, szczerych przyjaciół?
 — Zapewne.
 — Zbierz ich pan zatem, proszę cię. A ty, Raulu, przybywaj i przyprowadź z sobą pana de Guiche i de Buckingham.
 — Panie, co tu zachodu!... — odpowiedział de Wardas, usiłując się uśmiechać.
 Kapitan dał mu znak, aby był cierpliwy.
 — Zatem czekam pana.
 — I owszem.
 — Do widzenia.
 D‘Artagnan skierował się ku swojemu mieszkaniu. Mieszkanie d‘Artagnana, nie było puste; hrabia de la Fere czekał na niego, siedząc przy oknie.
 — A co?... zapytał d‘Artagnana, kiedy tenże wchodził.