Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T2.djvu/198

—   198   —

 D‘Artagnan przygryzł wąsa.
 — Jużem prosił pana, abyś mi powiedział, co masz do mnie.
 — Głośno?..
 — Nieinaczej.
 — A więc będą mówił.
 — Proszę pana, — odrzekł d‘Artagnan, kłaniając się, — słuchamy pana.
 — Oświadczam zatem, że nie idzie tu o obrazę moją, ale mojego ojca.
 — Już o tem pan mówiłeś.
 — Ale są rzeczy, o których z namysłem należy mówić.
 — Jeżeli masz pan względy, żeby oszczędzać mnie, proszę cię, nie krępuj się wcale.
 — Nawet, gdyby czyn był hańbiący?..
 — Nawet i w takim razie.
 Obecni tej sceny zaczęli spoglądać na siebie niespokojnie. Ale, gdy twarz d‘Artagnana żadnej nie objawiała zmiany, odzyskali spokój.
 Pan de Wardes milczał.
 — Mów pan — rzekł muszkieter. — Widzisz, że czekamy.
 — A więc słuchajcie, panowie. Mój ojciec kochał pewną kobietę, szlachetną i ona go kochała nawzajem.
 D‘Artagnan spojrzał na Athosa, Athos na niego.
 De Wardes mówił dalej:
 — Pan d‘Artagnan przejął list, oznaczający schadzkę miłosną, pod przebraniem przedstawił się za tego, na którego czekano, i nadużył zaufania dziewicy.
 — Prawda — rzekł d‘Artagnan.
 Lekki szmer przebiegł pomiędzy obecnymi.
 — Tak, popełniłem ten niegodziwy czyn. Ale powinieneś pan dodać, jeżeli chcesz być sprawiedliwym, że w owym czasie, kiedy popełniłem czyn, obecnie będący przedmiotem zarzutu, miałem lat dwadzieścia jeden.
 — O! dlatego czyn niemniej jest ohydnym — rzekł de Wardes — młodość nie uniewinnia szlachcica od czynu występnego.