Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T2.djvu/207

—   207   —

uprzedziłem cię, że nastąpi uwięzienie, ale dlaczegóż sam przybyłeś?...
 — Przybyłem, bo chciałem z panem pomówić.
 — I nie kazałeś mnie o tem uprzedzić?...
 — Czekałem, — odpowiedział pokornie pan Baisemeaux.
 — Żegnam cię, przyjacielu — rzekł Athos do d‘Artagnana.
 — Pozwól, że cię przedstawię panu Baisemeaux de Montlezun, gubernatorowi Bastylji.
 Baisemeaux skłonił się i Athos nawzajem.
 — Ale wy powinniście znać się — rzekł d‘Artagnan.
 — Tak, przypominam sobie nieco, — odpowiedział Athos.
 — Czy nie przypominasz sobie, mój przyjacielu, Baisemeaux, owego gwardzisty królewskiego, z którym żyliśmy w przyjaźni za czasów kardynała.
 — Doskonale — rzekł, Athos, poufale witając.
 — Hrabia de La Fere, który nosił przezwisko Athosa, — rzekł d‘Artagnan do ucha panu de Baisemeaus.
 — On sam, ale przejdźmy do rzeczy, pomówmy z sobą.
 — Dobrze.
 — Najprzód, co do rozkazu, bo to przedewszystkiem; otóż król odwołał swój rozkaz uwięzienia.
 — To źle!...
 — To źle? — podchwycił d‘Artagnan z uśmiechem.
 — Zapewne — odrzekł gubernator Bastylji, — więźniowie, to moje bogactwo.
 — Prawda, ale ja nie patrzyłem na rzecz w tem świetle.
 — Zatem niema rozkazu.
 I Baisemeaux westchnął znowu.
 — Ty, panie d‘Artagnan, — mówił, — wspaniała masz posadę. Kapitan muszkieterów!... to bardzo pięknie.
 — Prawda; ale nie widzę przyczyny, abyś mi zazdrościł, ty, gubernator Bastylji, komendant pierwszego zamku we Francji.
 — Wiem o tem — rzekł smutnie Baisemeaux.
 — Jak widzę, lubisz lamentować, a przecie, kto ma 50,000 liwrów rocznego dochodu, niema się na co skarżyć.
 — Bodajby to tak było, panie d‘Artagnan.