Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T2.djvu/215

—   215   —

w odpowiedzi głos nadintendenta, zajętego rozmową z Buckinghamem.
 Zbliżył się. Król od niechcenia, lecz grzecznie postąpił ku niemu.
 — Wybacz, panie nadintendencie, jeżeli przerywam ci rozmowę — rzekł — lecz gdziekolwiek jestem, tam wzywam cię, gdy potrzebuję.
 — Zawsze gotów jestem na usługi króla — odparł Fouquet.
 — A przedewszystkiem twoja kasa — rzekł, śmiejąc się król, lecz śmiech ten zabrzmiał fałszywą nutą.
 — O! kasa jak najwięcej — z chłodem odpowiedział Fouquet.
 — O to też mi chodzi, panie nadintendencie. Chcę wyprawić uroczystość w Fonteneblau, mająca trwać przez dwa tygodnie. Potzebuję zatem...
 — Ile?... — zagadnął Fouquet.
 — Czterech miljonów — wycedził król, odpowiadając na pełen okrucieństwa uśmiech Colberta.
 — Czterech miljonów?... — powtórzył z głębokim ukłonem Fouquet. A paznogcie jego, zagłębiwszy się w ciało, zarysowały mu na piersiach krwawą bruzdę, choć twarz ani na chwilę nie straciła pogodnego wyrazu.
 — Tak, panie — rzekł król.
 — Kiedy, Najjaśniejszy Panie?
 — Ależ... kiedy będziesz mógł... To jest... nie... jak można najprędzej.
 — Trzeba na to szasu.
 — Czasu!... — zwycięsko wykrzyknął Colbert.
 — Czasu na policzenie talarów — rzekł nadintendent z wyniosłą pogardą — a więcej nad jeden miljon niepodobna odliczyć i zważyć w ciągu jednego dnia, mój panie.
 — Zatem czterech dni potrzeba — odezwał się Colbert.
 — O!... — odparł Fouqet, zwracając się do króla — moi kanceliści cudów dokazują, dla usłużenia Jego Królewskiej Mości. Suma gotowa będzie w przeciągu trzech dni.
 Colbert pobladł. Ludwik spojrzał na niego zdziwiony.