Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T2.djvu/216

—   216   —

 Fouquet opuścił towarzystwo bez zbytniej dumy, ani też bez przygnębienia, rzucając uśmiechy licznym przyjaciołom, w spojrzeniach których sam czytał wyraz prawdziwej; przyjaźni, sympatji posuniętej do granic najwyższego współczucia.
 Z uśmiechów tych nie można było sądzić o Fouquecie; w rzeczywistości nosił się ze śmiercią w duszy. Kilka kropel krwi pod ubraniem broczyło cieniutką tkaninę na jego piersiach.
 Ubranie pokrywała krew, a wściekłość kryły uśmiechy.
 Z tego już, jak wsiadł do karety, służba odgadła, że pan jej nie był w świetnym humorze. Z domysłu tego wynikało, że rozkazy wykonywane zostały z tą ścisłością załogi okrętowej, jak kiedy podczas burzy statek wojenny jest pod dowództwem kapitana znajdującego się w stanie podniecenia.
 Kareta nie toczyła się, lecz pędziła lotem spłoszonego ptaka. W ciągu drogi Fouquet zaledwie miał czas na zebranie myśli. Stanąwszy na miejscu, poszedł wprost do Aramisa. Aramis nie położył się jeszcze.
 Co do Porthosa, ten, spożywszy przyzwoitą kolację, złożoną z udźca baraniego, pieczonego na ruszcie, dwóch bażantów i czubatego półmiska raków, kazał się namaścić wonnemi olejkami, na wzór starożytnych szermierzy, a rozciągnąwszy swe ciało na miękkiej flaneli w którą go zawinięto, kazał się zanieść do starannie wygrzanego łóżka.
 Drzwi otworzyły się nagle; ukazał się w nich nadintendent, blady, wzruszony i pełen troski.
 Aramis podniósł głowę.
 — Dobry wieczór, drogi gospodarzu!... — rzekł.
 A bystre jego spojrzenie odgadło odrazu cały ten smutek.
 — Powiodła się gra u króla?... — zagadnął Aramis, aby rozpocząć rozmowę.
 Fouquet rzucił się na sofę i gestem wskazał drzwi lokajowi, który wszedł za nim.
 Następnie, gdy ten wyszedł:
 — Nadzwyczajnie!... — odpowiedział.
 Aramis, przypatrując mu się z uwagą, widział, jak z gorą-