Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T2.djvu/217

—   217   —

czkowym i pełnym zniecierpliwienia ruchem, rzucił się cały na miękkie poduszki sofy.
 — Przegrałeś pan, jak zwykle?... — zapytał Aramis nie wypuszczając pióra z ręki.
 — Lepiej, niż zwykle — odparł Fouquet.
 — Lecz wszystkim wiadomo, że przegrana mało cię obchodzi.
 — Czasami.
 — To coś nowego! Pan Fouquet przegrywa?
 — Gra grze nierówna, panie d‘Herblay.
 — Ile zatem pan przegrałeś?... — zapytał Aramis z pewnym niepokojem w głosie.
 Fouquet zamilkł na chwilę, aby zapanować nad głosem swoim, nareszcie z całym spokojem, bez żadnego wzruszenia:
 — Wieczór dzisiejszy kosztuje mnie cztery miljony — rzekł.
 Podobnej cyfry nie spodziewał się Aramis. Pióro wypadło mu z ręki.
 — Cztery miljony!... — rzekł. — Grałeś o cztery miljony! To niepodobna!
 — Pan Colbert ciągnął dla mnie kartę — odparł Fouquet ze śmiechem, przeraźliwie ostrym.
 — A! teraz rozumiem cię, panie. Zatem nowe żądanie funduszów?
 — Tak, przyjacielu.
 — Przez króla?
 — Z jego własnych ust. Trudno o piękniejszy uśmiech przy mordowaniu człowieka.
 — Djabli nadali!
 — Co o tem myślisz?
 — Parbleu! ja myślę, że chcą cię zgubić; to jasne jak słońce.
 — Trwasz zatem przy swojem zdaniu?
 — Zawsze. Zresztą, nic tak dziwnego w tem niema, coby cię dziwić mogło, skoro rzecz jest przewidziana przez nas.
 — Zgoda; lecz nie spodziewałem się czterech miljonów.
 — To prawda, że suma dość gruba; lecz, ostatecznie, dla czterech miljonów człowiek nie umiera, a zwłaszcza w tym