Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T2.djvu/220

—   220   —

 — Baisemeaux!... Któż to taki?...
 — Gubernator Bastylji.
 — A!... tak, prawda, to dla niego każesz mi płacić pięćdziesiąt tysięcy liwrów?
 — Cóż w tem dziwnego?...
 — Lecz z powodu czego?...
 — Z powodu urzędu, który kupił, a raczej który my kupiliśmy od Louviera i od Tremblay.
 — Wszystko to niejasno przedstawia się w mojej głowie.
 — Pojmuję z łatwością, pan masz tyle spraw różnorodnych!... Zdaje mi się jednakże, iż nad tę ważniejszej nie masz.
 — Powiedz mi tedy, z jakiego powodu nabyliśmy dla niego ten urząd.
 — By się stać użytecznymi.
 — A!...
 — Dla niego nasamprzód.
 — A następnie?...
 — Następnie, dla nas samych.
 — Chyba żartujesz?...
 — Panie mój, bywają wypadki, kiedy gubernator Bastylji jest bardzo dogodną znajomością.
 — Szczęście, że cię nie rozumiem, d‘Hreblay.
 — Panie mój, mamy swoich poetów, naszego inżyniera, budowniczego, muzyków, drukarza, swoich malarzy; brak nam tylko było naszego gubernatora Bastylji.
 — A!... tak sądzisz?...
 — Nie łudź się, panie; mocno narażeni jesteśmy na dostanie się do Bastylji, drogi panie Fouquet — dodał prałat, ukazując z pod bladych warg dwa rzędy pięknych zębów, tak uwielbianych niegdyś przez Marję Michon.
 — I sądzisz, d‘Herblayu, iż to nie za wiele sto pięćdziesiąt tysięcy liwrów na rzecz tego rodzaju?... Zaręczam ci, iż zazwyczaj lepiej umiesz pieniądze twoje umieszczać.
 — Nadejdzie dzień, w którym poznasz swój błąd, panie Fouquet.