Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T2.djvu/224

—   224   —

u jednego okna i zajrzał w oczy Aramisowi dla przekonania się czy dostojny prałat nie potrzebuje czego jeszcze.
 — O!... tak!.. — począł gubernator, stojąc przed nim — nie przestajesz być, monsiniorze, jednym z ludzi najwierniej dotrzymujących słowa.
 — W interesach tego rodzaju, drogi panie Baisemeaux, słowność nie jest cnotą, lecz najświętszym obowiązkiem.
 — Tak, rozumiem, w interesach; lecz sprawa ta nie przynosi ci, monsiniorze, żadnej korzyści, jest to tylko przysługa, którą mi wyświadczasz.
 — Dajmy temu pokój!... drogi panie Baisemeaux, przyznaj jednakże, iż pomimo całej mojej słowności, nie byłeś przecie wolnym od pewnego niepokoju.
 — Co do zdrowia pańskiego, zapewne, — wybełkotał Baisemeaux.
 — Chciałem tu być już wczoraj, lecz było to niepodobieństwem, gdyż byłem zbyt zmęczony — ciągnął dalej Aramis.
 Baisemeaux pośpieszył wsunąć pod krzyż gościa drugą jeszcze poduszkę.
 — Ale, — począł znowu Aramis, — postanowiłem sobie odwiedzić pana dziś wczesnym rankiem.
 — Niezrównanie dobry jesteś, monsiniorze.
 — A pośpiech wyszedł mi na dobre, o ile mi się zdaje.
 — Czemuż to, monsiniorze?..
 — Bo zabierałeś się pan do odjazdu.
 Baisemeaux pokraśniał.
 — W istocie, — rzekł, — miałem wyjechać.
 — Przeszkadzam ci tedy?...
 Zakłopotanie, gubernatora stawało się widocznem.
 — Zawadzam ci, nieprawdaż — dodał Aramis, spojrzawszy złośliwie na biednego Baisemeaux. — Gdybym był o tem wiedział, nie byłbym tu przyjechał.
 — A!.. monsiniorze, jak można przypuszczać, abyś ty, panie, przeszkadzał mi kiedykolwiek!...
 — Przyznaj, że wybierałeś się na poszukiwanie pieniędzy!...