Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T2.djvu/226

—   226   —

mój adres, lecz dlaczego do pana Fouquet udać się miałeś po niego.
 — A!.. — rzekł Baisemeaux, — ponieważ do pana Fouquet należy Belle-Isle....
 — Cóż stad?...
 — A Belle-Isle należy do djecezji Vannes, gdzie pan jesteś biskupem.
 — Kochany panie Baisemeaux, skoro wiedziałeś, iż jestem biskupem Vannes, nie potrzebowałeś zatem pytać o mój adres pana Fouquet.
 — Jakto, mój panie, — rzekł Baisemeaux, czując się pzypartym do muru, — miałżebym popełnić jaką nieroztropność?... Jeżeli tak jest, proszę cię o przebaczenie.
 — Cóż znowu!... A czemże mógłbyś ja popełnić?... zapytał za spokojem Aramis.
 I, nadając swej twarzy wyraz pogodny i darząc gubernatora uśmiechem, Aramis pytał się sam siebie, jakim sposobem Baisemeaux, nie znając jego adresu, wiedział jednak, iż Vannes było jego rezydencją.
 — Wyjaśnię to, — rzekł sobie w duchu.
 Następnie odezwał się głośno:
 — Słuchaj!.. gubernatorze kochany — rzekł, — czy chcesz, byśmy załatwili nasze rachuneczki?..
 — Jestem na rozkazy. Lecz powiedz mi wprzód monsiniorze...
 — Co takiego?..
 — Czy nie zrobisz mi zaszczytu zasiąść, jak zwykle do śniadania ze mną?...
 — Czemuż nie, jak najchętniej.
 — Rad jestem bardzo!..
 Baisemeaux po trzykorć uderzył w blaszkę.
 — Co to ma znaczyć?.. — zapytał Aramis.
 — To znaczy, że mam kogoś na śniadaniu, więc służba powinna stosownie do tego postępować.
 — Tam do djabla!... i dzwonisz trzy razy. Wiesz co, kochany