Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T2.djvu/227

—   227   —

gubernatorze, wygląda to tak, jak gdybyś robił sobie ze mną ceregiele?...
 — O!... bardzo proszę!... Zresztą, wszystko to, na co się mogę zdobyć, aby przyjąć cię, panie, jak mogę najlepiej.
 — Dlaczego?...
 — Ponieważ żaden panujący nie zdobył się na tyle, coś ty mi, panie, wyświadczył!...
 — Znowu zaczynasz!...
 — Nie, już nie, panie.
 — Mówmy o czem innem. Powied mi pan raczej, czy robisz interesa w Bastylji?..
 — Jako tako.
 — Zatem więźniowie opłacają się?...
 — Nie zanadto.
 — O!.. do djabła!...
 — Pan Mazarini niedość był ostry.
 — A!.. rozumie się, dla ciebie potrzebne byłyby rządy podejrzliwe, jak za dawnego kardynała.
 — Tak, za tamtego sprawy szły dobrze. Brat szarej Eminencji zrobił majątek.
 — Wierzaj mi, drogi Baisemeaux, — rzekł Aramis, nachylając się do gubernatora, — młody król wart starego kardynała. Jeżeli starość ma swoje nienawiści, przezorności, obawy, młodość zato ma uniesienia gniewu i nieufnoci. Czy spłaciłeś trzyletnie zyski Douvierowi i Tremblay?...
 — O!.. tak, mój Boże.
 — Tym sposobem pozostaje ci tylko do spłacenia pięćdziesiąt tysięcy liwrów, które przyniosłem.
 — A tak.
 — Żadnych więc nie masz pan oszczędności?
 — A!.. monsiniorze, płacąc tym panom przypadające raty przysięgam, iż wszystko im oddaję, co tylko zarabiam. Właśnie to samo mówiłem wczorajszego wieczoru panu d‘Artagnan.
 — A!.. — wykrzyknął Aramis, a oczy mu zabłysły, lecz przygasły natychmiast, — a!... widziałeś się wczoraj z d‘Ar-