Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T2.djvu/228

—   228   —

tagnanem!.. Jakże się miewa ten drogi naszemu sercu przyjaciel?...
 — Wyśmienicie.
 — I cóżeś mu jeszcze mówił, panie Baisemeaux?..
 — Mówiłem mu jeszcze, — kończył gubernator, niczego się nie domyślając, — mówiłem mu, że za dobrze karmię swoich więźniów.
 — Iluż ich masz?... — od niechcenia zapytał Aramis.
 — Sześćdziesięciu.
 — E!... e!... liczba dość okrągła!...
 — A!.. monsiniorze, niegdyś były takie lata, że po dwustu ich było.
 — W każdym razie, jest ich conajmniej sześćdziesięciu. Niema na co jeszcze narzekać!...
 — Zapewne, że nie, gdyż każdemu innemu, a nie mnie, każdy z nich przynosićby powinien po sto pięćdziesiąt pistolów.
 — Sto pięćdziesiąt pistolów!...
 — Zechciej pan policzyć; za księcia z krwi królewskiej, naprzykład, mam dziennie pięćdziesiąt liwrów.
 — Tylko że takiego więźnia nie masz, o ile mi się zdaje, — z lekkiem drżeniem w głosie przemówił Aramis.
 — Nie, dzięki Bogu!... chciałem powiedzieć, na nieszczęście.
 — Na nieszczęście?...
 — Bez wątpienia, wtedy bowiem opłacałaby się moja posada.
 — To prawda.
 — Za każdego marszałka Francji trzydzieści sześć.
 — Lecz i marszałków nie masz pan w tej chwili, nieprawdaż?
 — Niestety!... nie mam, wprawdzie generałowie dywizyj i brygady liczeni są po dwadzieścia cztery liwry, ale jest ich tutaj tylko dwóch.
 — A!.. a!...
 — Po nich jeszcze pozostają radcowie parlamentu, którzy mi przynoszą piętnaście liwrów.
 — A ilu ich masz?...
 — Czterech.
 — Nie wiedziałem o tem, że radcowie dają taki dochód.