Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T2.djvu/229

—   229   —

 — Tak, ale z piętnastu spadam natychmiast potem na dziesięć.
 — Na dziesięć?...
 — Tak, za zwyczajnego sędziego, za obrońcę, za duchownego, dziesięć liwrów; mam ich siedmiu.
 — Więc ci dają duże dochody?
 — Ależ, panie, gdy chcę mieć piękną rybę, płacę za nią cztery do pięciu liwrów; kurczę, jak się należy, kosztuje mnie półtora liwra. Tuczę ja sam niemało tego drobiazgu, lecz muszę kupować ziarno, a nie wyobrażasz sobie pan jakie zastępy szczurów znajdują się u nas.
 Aramis pogrążony był w rozpamiętywaniu.
 — W Bastylji, — ciągnął Baisemeaux, — jadają trzy razy dziennie; więźniowie w braku zajęcia, ciągleby tylko jedli; takim sposobem, osobnik dzesięcio-liwrowy kosztuje mnie siedem liwrów i dziesięć sous.
 — Masz słuszność, drogi gubernatorze, to nie jest wiele; ale czy nie masz więźniów niżej dziesięciu liwrów?...
 — I owszem!.. mamy tu mieszczanina i adwokata.
 — O!.. to co innego!.. Na ile są otaksowani?
 — Na pięć liwrów.
 — A czy oni jadają?...
 — Ba!.. ale pojmujesz pan, że nie codzień daje się im łososia lub kurczę tuczone, ani też wino hiszpańskie przy każdem jedzeniu; w każdym razie jednak spotykają się trzy razy na tydzień przynajmniej z bardzo dobrym obiadem.
 — Ależ to prawdziwa filantropia, kochany gubernatorze, ty się formalnie rujnujesz.
 — Nie. Chciej pan to zrozumieć: Kiedy piętnasto-liwrowemu nie daję kury lub kurczęcia, lub gdy dziesięcio-liwrowy zostawi jakie resztki, posyłam je pięcio-liwrowym; i to dobre dla takich biedaków, gdy chociaż ochłapki dostaną. Cóż pan chcesz!... Wypada mieć litość nad nimi.
 — A na pięcio-liwrowych co możesz mieć przypuszczalnie?..
 — Trzydzieści sous.
 — O!.. jakże zacny z ciebie człowiek, Baissemeaux!...