Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T2.djvu/230

—   230   —

 — Dziękuję!...
 — Nie, dopawdy, ja szczerze to mówię.
 — Dzięki, dzięki, monsiniorze. Sądzę bowiem, iż teraz masz słuszność zupełną. Czy pan wiesz, na czem cierpię najwięcej?..
 — Nie.
 — Otóż na tem drobnem mieszczaństwie i woźnych trybunału, oszacowanych na trzy liwry. Oni karpi z Renu, ani jesiotra z La Manche nie często widują.
 — A czy od tych pięcio-liwrowych nie pozostaje wypadkiem cośkolwiek?...
 — O!... monsiniorze, nie sądź, abym był takim kutwą, ja uszczęśliwiam takiego mieszczucha, lub woźnego trybunału, dając mu skrzydełko kuropatwy, kawałek sarniego, trochę pasztetu z truflami, bo on nigdy potraw nie widział, chyba w snach swoich, a ostatecznie są to pozostałości po dwudziesto-czteroliwrowych; on je, pije, a przy deserze krzyczy: Niech żyje król!.. i błogosławi Bastylje. O!.. ci to mnie pod niebiosy wynoszą, a więzienie opuszczają z żalem.
 Zauważyłem nawet, że niektórzy więźniowie uwolnieni, natychmiast prawie tak się zasługiwali, aby ich napowrót zamknięto. A dlaczegóżby to robili, jeśli nie dla rozkoszowania się moją kuchnią.
 Aramis uśmiechnął się z powątpiewaniem.
 — Pan się uśmiechasz?...
 — Rozumie się.
 — Powiadam panu, iż mamy te same nazwiska trzykrotnie wpisywane do ksiąg w ciągu dwóch lat.
 — Ażeby uwierzyć, musiałbym przekonać się o tem naocznie.
 — O!.. mogę to panu pokazać, chociaż wzbronionem jest obznajmiać przybyłych ze spisem więźniów. Jeżeli jednak chodzi ci o to, monsiniorze, aby na własne oczy...
 Baisemeaux podszedł do szafy i wydobył z niej ogromną księgę.
 Aramis powiódł za nim gorejącemi oczyma.
 Baisemeaux powrócił, położył na stole księgę, przez chwilę karty przewracał i zatrzymał się na literze M.