Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T2.djvu/232

—   232   —

 — Czy to Włoch jaki ten Marchiali?... — zagadnął Aramis, wskazując palcem nazwisko, które zwróciło jego uwagę.
 — Sza!.. — odezwał się Baisemeaux.
 — Czemu, sza?... — rzekł Aramis, kurcząc mimowolnie białe palce.
 — Zdawało mi się, że wspominałem już panu o tym Marchialim.
 — Nie, pierwszy raz słyszę to nazwisko.
 — Może być, musiałem o nim mówić, nie wymieniając go.
 — O!.. musi to być stary grzesznik?... — zagadnął Aramis z sztucznym uśmiechem.
 — Przeciwnie, bardzo młody.
 — A!.. a!... to musi być wielkim jego występek?...
 — Nie do przebaczenia!...
 — Zdrajca?..
 — Eh!... nie. Jest to ten, co...
 I Baisemeaux nachylił się do ucha Aramisa, robiąc z obu dłoni trąbkę akustyczną.
 — Jest to ten, co śmie być podobnym do...
 — A!.. tak, tak... — przerwał mu Aramis. — Istotnie, przypominam sobie, że opowiadałeś mi o nim w przeszłym roku; lecz występek ten wydał mi się niezwykle małym.
 — Małym!...
 — A raczej mimowolnym...
 — Monsiniorze, wcale nie mimowolnie przybiera się takie podobieństwo.
 — Zapomnałem, a to fakt. Lecz słuchajno, kochany gospodarzu — rzekł Aramis, zamykając księgę — zdaje mi się, iż nas wołają.
 Baisemeaux wziął księgę ze stołu, zaniósł z pośpiechem do szafy, zamknął i klucz schował do kieszeni.
 — Czy pozwolisz na śniadanie, monsiniorze?... — zapytał. — Wołają nas rzeczywiście.
 — I owszem, drogi gubernatorze.
 I poszli do sali jadalnej.