Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T2.djvu/234

—   234   —

dierze, to znaczy, taki, który zajmuje drugie piętro wieży Bertaudiere.
 — Więc to nazwa jednej z wież Bastylji?... Słyszałem, rzeczywiście, że każda z wież ma swoje przezwisko. A gdzież jest ta wieża?...
 — Proszę za mną, o, widzi pan — rzekł Baisemeaux, podchodząc do okna — Druga wieża na lewo.
 — Rozumiem. A od jak dawna on tam jest?
 — Chyba siedem lub osiem lat będzie!
 — Jakto, chyba? Nie znasz dat swoich napewno?
 — Nie za moich to czasów, drogi panie d‘Herblay.
 — Lecz chyba Louvieres, lub Tremblay, powinni ci byli powiedzieć.
 — O! mój drogi panie... tajemnice Bastylji nie przekazuje się wraz z kluczami rządowemi.
 — Rozumiem teraz! więzień ten jest tajemnicą, tajemnicą stanu?
 — Nie sadzę, aby tak było; jest to tylko taka tajemnica, jak i wszystko, co się dzieje w Bastylji.
 — Bardzo pięknie — rzekł Aramis — czemuż tedy swobodniej mówisz o Seldonie, niż o tamtym?...
 — O drugim na Bertaudierze?
 — Tak.
 — Gdyż, według mego zdania, zbrodnia człowieka, co napisał wiersze, nie jest tak wielką jak tego, co jest podobnym do...
 — A jednak — przemówił Aramis, utkwiwszy błyszczące spojrzenie w płynny rubin i podniósłszy go do wysokości oczu, jakgdyby chciał wszystkiemi naraz zmysłami używać — tego, co ty nazywasz podobieństwem, ktoś inny może nie zauważyłby nawet.
 — O! każdyby to spostrzegł, ktokolwiek znałby tego, do kogo on jest podobny.
 — Zdaje mi się, kochany panie Baisemeaux, że to jest poprostu gra twojej wyobraźni.
 — Wcale nie, słowo daję.