Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T2.djvu/236

—   236   —

 — A przepisy?
 — O! mniejsza z tem. Dziś właśnie jest dzień, w którym mój komendant placu wychodzi na miasto; porucznik siedzi na bastionach; jesteśmy panami u siebie.
 — Nie, nie, drogi gubernatorze; dość mi pomyśleć o zgrzytaniu ryglów, które będziemy zmuszeni odsuwać, a dreszcz mnie przejmuje.
 — Wyrzekasz się pan jedynej sposobności. Czy wiesz, iż za otrzymanie tej grzeczności, która ci ofiarowuje darmo, niektórzy książęta krwi dawali do pięćdziesięciu liwrów!
 — Widocznie, iż to coś wielce ciekawego?
 — Owoc zakazany, monsiniorze! owoc zakazany! Jako duchowny, winieneś coś o tem wiedzieć.
 — Nie wiem. Ja, gdybym miał być ciekawym, to raczej chciałbym zobaczyć tego studenta z dwuwierszem łacińskim.
 — Idźmy więc go zobaczyć! on właśnie mieszka na trzecim Bertaudierze.
 — Dlaczego mówisz właśnie?
 — Bo ja, gdybym był ciekawy, to chciałbym zobaczyć tylko piękny pokój z obiciami i dywanami oraz jego mieszkańca.
 — Ba! meble, to oklepana rzecz; a oblicze, nic nie znaczące, nie budzi zajęcia.
 — Piętnasto liwrowy więzień, monsiniorze, piętnasto liwrowy, to zawsze jest zajmujący.
 — E! ale właśnie zapomniałem zapytać pana. Czemu dla tego piętnaście dajecie, a pięć tylko liwrów dla biednego Seldona?
 — A! widzisz, monsiniorze, wyróżnienie podobne jest rzeczą wspaniałą i w tem występuje w całej pełni dobroć królewska...
 — Królewska!... mówisz?
 — Kardynalska chciałem powiedzieć.
 „Biedak ten — powiedział sobie pan Mazarini — biedak ten skazany jest na wieczne więzienie“.
 — Za co?