Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T2.djvu/24

—   24   —

 — I ja mu powiedziałem, że ty znajdujesz się w Vannes — mówił Porthos tym samym tonem.
 D‘Artagnan uzbroił swoje usta uśmiechem prawie ironicznym.
 — Wiedziałem o tem — rzekł — ale chciałem się przekonać.
 — O czem?
 — Czy nasza przyjaźń zawsze równie jest czuła i czy nasze serca, ostudzone wiekiem, wydadzą jeszcze ten okrzyk radości, jakim się wita dawno niewidzianego przyjaciela.
 — Zatem musisz być zadowolony — odpowiedział Aramis.
 — I tak i nie.
 — Jakto?
 — Tak, Porthos kazał mi milczeć, a ty...
 — Co ja?
 — Dałeś mi swoje błogosławieństwo.
 — Cóż chcesz, mój przyjacielu — odpowiedział Aramis — czy biedny kapłan może czem droższem obdarzyć?
 — Czy tak, mój przyjacielu?
 — Naturalnie.
 — Jednak mówią w Paryżu, że biskupstwo w Vannes jest jednem z najlepszych we Francji.
 — Mówisz o dobrach doczesnych — odpowiedział Aramis zmieszany.
 — Zapewne, bo mnie to najwięcej obchodzi.
 — Kiedy ci się podoba, pomówmy o tem — odparł Aramis z uśmiechem.
 — Więc przyznajesz, że jesteś najbogatszym prałatem we Francji?
 — Mój przyjacielu, skoro mnie pytasz o dochody, powiem ci więc, że biskupstwo w Vannes przynosi rocznie dwadzieścia tysiący liwrów. Jest to djecezja, mająca sto sześćdziesiąt tysięcy dusz.
 — Pięknie — podchwycił d‘Artagnan.
 — Pysznie — odparł Porthos.
 — Jednakże — zaczął znowu d‘Artagnan, przeszywając biskupa spojrzeniem — nie zagrzebałeś się tu na wieki?