Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T2.djvu/243

—   243   —

 — Bo zastanowiłem się.
 — To niesłychane — rzekł Aramis.
 — Nieprawdaż, że to godne podziwu?... — wtrącił Baiseineaux.
 — Anad czem zastanowiłeś się — odezwał się Aramis, — Czy wolno zadać panu to pytanie?
 — Nad tem, iż skoro nie popełniłem żadnej zbrodni, bóg nie może mnie karać.
 — Lecz czemże są więzienia, jeżeli nie karą?.. — zapytał Aramis.
 — Nie wiem, niestety! mogę powiedzieć panu tylko to, że co dziś mówię, jest wprost przeciwne temu, co mówiłem przed siedmiu laty.
 — Słysząc cię, panie, i widząc twoje usposobienie, sądzićby można, iż kochasz więzienie.
 — Znoszę je.
 — Chyba w przekonaniu, iż kiedyś będziesz wolny?
 — Nie mam żadnego przekonania, panie, a tylko nadzieję; jednakże, muszę wyznać, iż nadzieja ta słabnie.
 — Ależ dlaczego nie miałbyś być wolnym, skoro przedtem nim byłeś?
 — To właśnie przyczyna, że nie mogę oczekiwać wolności; czemuż zamykanoby mnie obecnie, gdyby miano zamiar obdarzyć mnie później swobodą?
 — W jakim jesteś wieku?
 — Nie wiem.
 — Jak się nazywasz?
 — Zapomniałem imienia, jakiem na mnie wołano.
 — A rodzice twoi?
 — Nie znałem ich nigdy.
 — A ci, co wychowali cię?
 — Nie miałem się za ich syna.
 — Czy, zanim przybyłeś tutaj, kochałeś kogo?
 — Kochałem moją mamkę i moje kwiaty.
 — Nikogo więcej?
 — Kochałem także mojego służącego.