Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T2.djvu/244

—   244   —

 — A czy tęsknisz za mamką i tym służącym?
 — Płakałem bardzo, kiedy pomarli.
 — Czy oni poumierali już wtedy, gdy tu byłeś, czy też przed przybyciem twojem do więzienia?
 — W wigilję tego dnia, w którym mnie uwięziono.
 — Oboje jednocześnie?
 — Oboje.
 — W jakiż sposób uwięziono cię?
 — Jakiś mężczyzna przyjechał po mnie, kazał mi wsiąść do karety, której drzwiczki zamknięto na klucz, i tutaj mnie przywiózł.
 — A czy poznałbyś tego mężczyznę?
 — Miał na twarzy maskę.
 — Wszak prawda, że to szczególniejsza historja?.. — rzekł pocichu Baisemeaux do Aramisa.
 Aramisowi tchu w piersiach brakło.
 — Tak, bardzo niezwykła — wyszeptał.
 — Lecz co najdziwniejsze, że on nigdy ze mną nie mówił o tem, co teraz opowiada.
 — Może być dlatego, iż nigdy nie pytałeś, panie Baisemeaux.
 — Być może — odparł tenże — nie jestem ciekawy. No, ale spójrz pan na ten pokój: ładny, nieprawdaż?
 — Bardzo ładny.
 — Obicia, dywany...
 — Wspaniałe.
 — Założyłbym się, że nic podobnego nie miał, zanim tu przybył.
 — I ja tak sadzę.
 Następnie, zwarcając się do młodzieńca:
 — Czy pan nie pzypominasz sobie, abyśbył odwiedzany przez kogoś nieznajomego, lub nieznajomą?.. — zagadnął go Aramis.
 — O! i owszem! trzykrotnie odwiedzała mnie kobieta; za każdym razem powóz jej zatrzymywał się przed bramą, ona wchodziła zakryta gęstą zasłoną, którą uchylała gdyśmy pozostawali sam na sam, zamknięci na klucz.
 — Przypominasz sobie tę kobietę?