Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T2.djvu/246

—   246   —

 — Cóż pan na to?
 — Ha! może to i prawda... Ale niepodobna! ten młodzieniec miałby być mordercą?
 — E! nikt tego nie mówi! jak możesz przypuszczać, aby takie dziecię było mordercą?
 — I ja też tak myślę.
 — W ich domu została spełniona zbrodnia, to dosyć; być może, iż on widział zbrodniarzy i lękają się, aby o tem nie mówił.
 — Tam do djabła! gdybym był to wiedział...
 — To co?
 — Byłbym podwoił czujność.
 — O! nie wygląda on na takiego, który ma chęć uciekać.
 — O! więźniowie! to ptaszki, jakich pan nie znasz.
 — Czy ma do czytania książki?
 — Ani jednej; rozkaz jest najsurowszy, aby mu ich nie dawać.
 — Najsurowszy?
 — Własnoręczny Mazariniego.
 — Czy go pan posiadasz na piśmie?
 — Tak, monsiniorze; chcesz może go obejrzeć, gdy po swój płaszcz wrócisz?
 — Z największą chęcią, barzdo lubię autografy.
 — O! ten jest autentyczny; jedno słowo przekreślone w nim tylko.
 — A! a! przekreślone! a to z jakiego powodu?
 — Z powodu jednej cyfry.
 — Cyfry?
 — Tak. Oto najpierw napisane było; pensja 50 liwrów.
 — Zatem, jak dla księcia krwi?
 — Lecz kardynał zauważył swoją pomyłkę, rozumie pan: skasował zero, a postawił jeden przed piątką.
 — Ale, ale....
 — Co takiego?
 — Nic pan nie mówisz o podobieństwie.
 — Nie mówię o niem, drogi pani Baisemaux, z przyczyny bardzo prostej: nie mówię o niem, bo ono nie istnieje.