Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T2.djvu/253

—   253   —

 — Tak, słyszałam.
 — Rzecz prosta, odkąd spisek Bretoński został wykryty.
 — Mówiono mi, że odkrycie owych fortyfikacyj wyszło na korzyść panu Fouquet.
 — Droga moja — ciągnęła Małgorzata — tu chodzi już nie o honor, lecz o zbawienie pana Fouquet. Zanim trzy dni upłyną, upadek pana intendenta będzie faktem dokonanym.
 — A to dlaczego?...
 — Z najprostszej w świecie przyczyny: Panu Fouquet zabrakło pieniędzy.
 — Kto dziś nie ma pieniędzy, jutro może miljony posiadać, droga Małgorzato.
 — Ty wszystko widzisz w różowych kolorach, tem lepiej dla ciebie. Szkoda wielka, że nie jesteś Egerją dla pana Fouquet, wskazałabyś mu źródło, skąd mógłby czerpać miljony, których król żądał wczoraj od niego.
 — Miljony?... — z przerażeniem wykrzyknęła margrabina.
 — Cztery... liczba parzysta.
 — Niegodziwa!... — szepnęła pani de Belliere, udręczona tą dziką radością... — Pan Fouquet, jak sądzę, zdobędzie się na cztery miljony, — odparła, dodając sobie odwagi.
 — Jeżeli sam jeszcze będzie miał tyle, ile król dzisiaj żąda — rzekła Małgorzata — bardzo być może, iż za miesiąc nie będzie w stanie zadość uczynić woli królewskiej.
 — Król będzie żądał od niego pieniędzy?...
 — Rozumie się, i oto dlatego ci mówię, że upadek biednego Fouqueta stał się nieuniknionym. Przez dumę będzie dostarczał pieniędzy, ale kiedy zabraknie mu środków, upadnie.
 — To prawda, — rzekła ze drżeniem margrabina; — plan jest potężny... Powiedz mi więc, czyż pan Colbert tak strasznie nienawidzi pana Fouqueta?...
 — Sądzę, iż nie lubi go wcale.... Zresztą, to człowiek potężny z tego Colberta, zbliska zyskuje on bardzo: pomysły olbrzymie, silna wola i umiejętnśoć ukrywania myśli; on zajdzie daleko.