Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T2.djvu/257

—   257   —

 — Poznaję te szmaragdy — rzekł kupiec — to ja kazałem je oprawiać; najpiękniejsze z tych, jakie się znajdują u dworu; przepraszam, nie, pani Chatillon ma najpiękniejsze, przeszły na nią od rodziny Gwizjuszów; lecz pani szmaragdy zaraz po nich idą.
 — Co one warte?...
 — Sto trzydzieści tysięcy liwrów.
 Margrabina zapisała ołówkiem w notatniku cyfry, wymienione przez złotnika.
 — Naszyjnik z rubinów?... — rzekła.
 — Dwieście tysięcy liwrów. Sam ten kamień ze środka wart sto tysięcy.
 — Tak, tak, i ja tak myślałam — rzekła margrabina. — A ileż ja mam prócz djamentów!... mnóstwo! pierścienie, łańcuchy, wisiory, żyrandole, sprzączki, spinki!... Oceniaj, panie Faucheux, oceniaj wszystko!...
 Złotnik wziął lupę, ważki, ważył, rozpatrywał i robił pocichu dodawanie:
 — Te kamienie — rzekł nareszcie — kosztują panią margrabinę czterdzieści tysięcy liwrów dochodu.
 — Oceniasz je zatem na osiemset tysięcy liwrów?...
 — Około tego.
 — I ja tak myślałam. Lecz oprawa osobno, nieprawdaż?...
 — Jak zwykle, proszę pani. Ja, gdybym był wezwany do sprzedaży lub kupna, to, jako zyskiem, zadowoliłbym się samem złotem z oprawy; miałbym jeszcze okrągłe dwadzieścia pięć tysięcy liwrów.
 — A czy przystaniesz pan na tym zysku pod warunkiem, że sprzedasz kamienie za gotówkę?
 — Ależ, pani!... — zawołał wystraszony złotnik — chyba nie sprzedajesz swoich djamentów?...
 — Ani słówka, panie Faucheux, nie troszcz się o to, daj mi tylko odpowiedź. Jesteś człowiekiem uczciwym, dostawca mojej rodziny od lat trzydziestu, znałeś ojca mojego i matkę, którym służyli twoi rodzice. Mówię do ciebie, jak do przyjaciela; czy