Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T2.djvu/258

—   258   —

przyjmujesz złoto z oprawy wzamian za gotówkę, która mi oddasz do ręki?...
 — Osiemset tysięcy liwrów!... ależ to ogrom!...
 — Wiem o tem.
 — Niepodobna znaleźć!...
 — O!... czemu nie.
 — Lecz proszę pomyśleć, pani, jakie wrażenie zrobiłaby w świecie pogłoska o sprzedaży twoich kosztowności!...
 — Niktby o tem nie wiedział!... Każesz mi powprawaić fałszywe kamienie na miejsce prawdziwych.
 Żadnej odpowiedzi, bo ja tak chcę. Sprzedawaj wszystko oddzielnie. Sam zajmij się sprzedażą kamieni.
 — Tak to łatwiej... Książę pan szuka biżuterji, samych kamieni do toalety księżnej. Konkurs ogłoszony. Łatwo przyjdzie umieścić ich u księcia za sześćset tysięcy liwrów. Zaręczam, że pani kamienie będą najpiękniejsze.
 — Kiedyż to nastąpi?...
 — Za trzy dni.
 — Dobrze!... co pozostanie, sprzedasz osobom prywatnym. Tymczasem napisz mi kontrakt z zapewnieniem sprzedaży... Wypłata za cztery dni.
 — Pani, pani, zastanów się, zaklinam cię na wszystko... Stracisz na tem sto tysięcy liwrów, jeżeli się tak będziesz śpieszyć.
 — Chociażby i dwieście tysięcy, jeżeli trzeba. Chcę, aby dziś wieczorem wszystko było skończone. Przystajesz pan?
 — Przystaję, pani margrabino... Nie taję, iż zarabiam na tem pięć tysięcy pistolów.
 — Tem lepiej!... Kiedy będę miała pieniądze?...
 — Dzisiaj. Czy pani margrabina życzy sobie otrzymać pieniądze w złocie, czy w biletach banku Lyońskiego, płatnych u pana Colberta?...
 — Wszystko jedno — żywo odparła margrabina — wracaj pan prędko do siebie i co żywo przynieś mi sumę w biletach, rozumiesz pan?...