Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T2.djvu/263

—   263   —

 — Pojmujesz zatem, margrabino, iż należało dostarczyć ich, następnie kazać policzyć, potem zaciągnąć do ksiąg, a to zabiera dużo czasu. Od czasu śmierci pana Mazariniego, służba finansowa stała się męczącą i trudną, administracja moja jest przeciążoną i dlatego nie spałem noc całą.
 — Masz więc pan sumę potrzebną?... — zagadnęła niespokojna margrabina.
 — Dziwną byłoby rzeczą, margrabino — wesoło odparł Fouquet — aby nadintendent finansów nie miał w zapasie nędznych czterech miljonów franków.
 — Tak, i ja sądzę, iż pan je masz, lub mieć będziesz.
 — Co to ma znaczyć, że mieć będę?
 — Przecie niedawno temu król od ciebie zażądał dwóch miljonów.
 — Przeciwnie, margrabino, zdaje mi się, że wieki upłynęły od tego czasu; lecz nie mówmy o pieniądzach, jeżeli łaska.
 — Przeciwnie, mówmy o nich, przyjacielu.
 — O!
 — Posłuchaj mnie, ja tylko po to przybyłam tutaj.
 — Co mi pani zatem chcesz powiedzieć?... — zagadnął nadintendent, patrząc na nią badawczym, niespokojnym wzrokiem.
 — Otóż, drogi panie Fouquet, mam trochę pieniędzy, z któremi nie wiem, co począć. Sprzykrzyło mi się kupować ziemię i chciałabym prosić kogoś przychylnego, aby je w obrót puścił.
 — Więc pomówimy o tem później.
 — Nie później, bo pieniądze moje są tutaj.
 Margrabina wskazała kuferek, a otworzywszy go, pokazała zawarte w nim zwoje biletów i stos złota. Fouquet powstał z siedzenia jednocześnie z panią de Belliere; zamyślił się przez chwilę; naraz pobladł okrutnie i, cofnąwszy się, padł na krzesło, ukrywszy twarz w dłoniach.
 — O! margrabino! margrabino!... — wyszeptał głosem, zdławionym boleścią.
 — Cóż takiego?
 — Za kogo mnie uważasz, że czynisz mi taką propozycję?
 — Ale co pan sam o sobie myślisz, ciekawa jestem?